برای شروع طراحی برنامه امنیت زیستی مؤثر، مرور مکان های خطر فارم خیلی مهم است. ارزیابی نقاط خطردرشناسایی فاکتور ها یا مکان هایی که عامل عفونی معمولاً از آنها شروع به عمل می کند، کمک می کند. گام دوم، مدیریت نقاط خطر است که برای اجرای آن باید یک برنامه پیشگیرانه طراحی و پیاده سازی شده ودرآن ارتباط عوامل خطر مشخص شود. در این گام، همه اعضای تیم مدیریت گله، تأمین کننده ها و پرسنل تعمیر و نگهداری از برنامه مطلع می گردند تا همکاری و خرید به خوبی صورت گیرد.    

برای بالابردن کارایی طرح امنیت زیستی، ملزومات طوری طراحی می شوند تا مکان ها و یا فعالیت های داخل دامداری بر اساس درجه خطر طبقه بندی شوند. بدیهی است که بسته به بیماری مورد نظر، اهداف مشخص گله و شیوع آن بیماری در گله، این موارد متغیر خواهند بود. هرچند در هر دامداری گروهی از حیوانات هستند که استعداد بیشتری برای ابتلا به یک بیماری دارند و فعالیت های ما، گروه های مختلف را به صورت غیر یکسان تحت تأثیر قرار داده و بسته به توانایی انتقال پاتوژن ها بین حیوانات یک گروه یا بین دامداری های مختلف این برنامه ها می تواند متفاوت باشد. مکان های خطررا می توان به کم خطر (سبز)، خطر محدود(زرد) و پر خطر(قرمز) تقسیم نمود. به طور معمول ساختمان اداری دامداری، کم خطر است. شیر دوشی می تواند مثالی از ناحیه با خطر محدود باشد؛ و زایشگاه و یا گوساله دانی برای بیشتر بیماری ها، ناحیه پر خطر محسوب می شود. درنظر گرفتن اهداف گله، ویژگی های پاتوژن موردنظر و شیوع بیماری در گله به دامپزشک و مهندسین دامپروری اجازه می دهد که نقاط کلیدی و مهم را در دامداری پیدا کرده و با تمرکز بر روی آن نواحی به دامدار کمک کنند. ارائه یک برنامه که به درستی خطر را مدیریت کند، به دامدار اجازه می دهد تا برنامه امنیت زیستی را به شیوه ای اجرا کند، که تمرکز آن بر نقاط و فعالیت های کاربردی بوده و تأثیر برنامه را بالا ببرد. در نهایت تمامی کارکنان، بازدید کنندگان، و پرسنل باید در اجرای برنامه سهیم باشند. هر فردی که در دامداری مشغول به کار است، یا از مزرعه بازدید می کند، باید از پروتکل امنیت زیستی مطلع بوده و به آن پایبند باشد. جدول زیر می تواند به عنوان ابزار ارزیابی خطر برای کسانی که از دامداری بازدید می کنند، استفاده شود، تا به وسیله ی آن، مکان خطر (کم خطر، خطر محدود، پر خطر) را شناسایی کنند. این جدول می تواند برای بسیاری از بیماری های شایع حیوانات اهلی استفاده شود. بیماری های خارج از این، نیاز به تدابیر امنیت زیستی سختگیرانه تری دارد. در ادامه، روش های دیگری که می تواند در کاهش انتشار پاتوژن ها از یک دامداری به دامداری دیگر مؤثر باشند، آورده شده است.
１- اگر بیشتر از یک دامداری در روز ویزیت(بازدید) می شود و دامداری هایی که قرار است در آن ها فعالیت هایی در محیط مرطوب، آلوده به مدفوع یا در تماس با حیوانات رخ دهد، مشخص هستند، این دامداری ها در آخرین بازدید روز قرار گیرند. فعالیت در پاکیزه ترین محیط ها را در ابتدا و تا حد ممکن فعالیت در مکان های آلوده را در انتهای روز قرار دهید.
２- بازدید کنندگان، مهندسان دامپروری یا پرسنل تعمیر و نگهداری باید کاو ر(بادگیر یا پوشش محافظ) بپوشند (لباس پاکیزه و یا یک بار مصرف هم می تواند مناسب باشد). باید از چکمه های ضدعفونی شده یا یک بار مصرف استفاده شود. در هر مکان باید یک جفت کاور در دسترس باشد. اگر از لباس استفاده می شود، این لباس باید پاکیزه باشد و یا در هنگام استفاده در مکان های مختلف شسته شود. بهتر است جنس لباس از نایلون یا ترکیبات مشابه باشد. این لباس ها به راحتی تمیز می شوند، چرک زیادی نمی گیرند و به سرعت خشک می شوند. برای موارد بسیار عفونی و یا دامداری های با امنیت زیستی خیلی بالا باید کاور های غیر قابل نفوذ یک بار مصرف(برای مثال Tyvek)، کلاه ها، ماسک ها و چکمه های یکبار مصرف پوشیده شوند.
３- در بازدید های روتین کلاه و ژاکت هم باید مدنظر قرار گیرد. اگر این لباس ها خاکی شدند باید قبل از رفتن به دامداری بعدی شسته شوند. یک پوشش نایلونی می تواند در موارد لزوم روی آنها استفاده گردد. این پوشش سبک به راحتی شستشو داده می شود و به سرعت خشک می شود. مزیت دیگر آن این است که به تنهایی و یا روی یک کت معمولی پوشیده می شود.
４- کاور ها و چکمه ها قبل از ورود به ماشین باید در آورده شوند. اگر ممکن است یک مکان خشک پیدا کنید و آنها را به داخل یک کیسه، وان یا سطل قرار دهید، تا ماشین آلوده نگردد. کاور ها را می توان پشت و رو در آورد و در یک محفظه به همراه چکمه ها قرار داد.
５- اگر در حین بازدید از دامداری ، پرسنل تعمیر و نگهداری یا مهندسین دامپروری آلوده شدند یا در دامداری هایی قرار گرفتند که درگیر بیماری عفونی یا مشکلی دیگر است،‌ قبل از اینکه به دامداری دیگری بروند باید به خانه برگردند، دوش بگیرند و لباس خود را عوض کنند. هم چنین بهتر است برنامه ی کاری خود را بررسی کرده و در دفتر کار خود مشغول شوند یا کارهایی را که به صورت تلفنی می توان انجام داد دنبال کنند و به ویژه از رفتن به دامداری هایی که دارای دام های حساس به بیماری هستند، اجتناب کنند. در صورتی که مهندس دامپروری به حساس بودن دام های دامداری مقصد مشکوک است، نباید به طور مستقیم به دامداری مورد نظر برود و آن دامداری را در معرض آلودگی قرار دهد.

ارزیابی خطر ایمنی زیستی– پرسنل خدمات کشاورزی و همسایگان