در گاو، گردش خون مادر از جنین توسط جفت جدا شده و جلوی انتقال ایمونوگلوبولین ها (Ig) به جنین را می گیرد. متعاقب آن گوساله بدون گاما گلوبولین ها متولد شده و نیازمند جذب ایمونوگلوبولین های مادری از راه آغوز بعد از تولد است. جذب ایمونوگلوبولین مادری در ۲۴ ساعت اولیه زندگی گوساله که انتقال غیر فعال نامیده می شود، از طریق روده کوچک انجام شده و تا زمانی که سیستم ایمنی خود گوساله فعال شود، به حفاظت گوساله در مقابل ارگانیسم های مولد بیماری های رایج، کمک می کند. اگر غلظت ایمونوگلوبولین جی (IgG) 24-48 ساعت پس از تولد گوساله کمتر از mg/ml 10 بود، این گوساله دچار نقص انتقال غیر فعال[۲] (FPT) است. دسترسی به آغوز با کیفیت بالا در اوایل زندگی به عنوان تنها عامل مهم مدیریتی در تعیین سلامت و بقای گوساله نوزاد شناخته شده است. علاوه بر کاهش ریسک ابتلا و مرگ و میر گوساله قبل از از شیرگیری، فواید دراز مدت دیگری از انتقال موفق آغوز، همچون افزایش سرعت رشد و افزایش بازده غذایی پس از ازشیرگیری، کاهش سن در زمان اولین گوساله زایی، بهبود میزان تولید در شکم اول و دوم زایش، و کاهش حذف در شکم اول دیده شده است .
متاسفانه بسیاری از تولید کنندگان متحمل زیان های فراوانی، ناشی از FPT می شوند. در آمریکا نرخ مرگ و میر گوساله های ماده قبل از ازشیرگیری بین ۱۱-۸% تخمین زده شده است. مدیریت ضعیف آغوز یکی از نکات کلیدی موثر در این زیان فزاینده است. در یک مطالعه ۴۱% از ۲۱۷۷ گوساله نمونه گیری شده در فاصله زمانی ۴۸-۲۴ ساعت پس از زایش مبتلا به FPT بودند (میزان IgG<10mg/ml). تقریبا ۳۱% از موارد مرگ و میر قبل از ازشیرگیری ناشی از FPT در سه هفته اول زندگی رخ می دهد. این مطالعات نشان دهنده ی نیاز تولید کنندگان برای آشنایی با راهکارهای، بهبود مدیریت آغوز است. در این سری از مقالات، فرآیند تولید آغوز و اجزای مهم آن را مورد بررسی قرار می دهیم، و درنهایت نکات کلیدی برای بدست آوردن و مدیریت آغوز مناسب مورد بحث قرار داده می شود.
شکل ۱: بقای گوساله با توجه به غلظت Ig
[۱] Immunoglobuline
[۲] Failure of passive transfer
